Best een aardige eerste helft

En we begonnen zo aardig… Een wedstrijd waarin we niets te verliezen hadden. Er was deze zaterdagavond maar één favoriet voor de zege en dat was Wijhe. Wij konden alleen maar verrassen. En dat deden we. Dertig minuten lang. Want halverwege de wedstrijd deden we nog volop mee voor de eindoverwinning.

Dat was in oktober tijdens de uitwedstrijd wel anders. Toen keken we in de rust al tegen een hopeloze achterstand aan. Hoeveel het toen stond, kan ik helaas niet meer achterhalen. Maar ach, sommige dingen moet je ook niet meer willen weten.

Dit keer, in eigen huis, deed de tweede helft er nog wel toe. Bij rust was het namelijk 7-10. Jawel, wij hadden het voor elkaar gekregen, vooral dankzij uitmuntend keeperswerk van Imre, slechts tien tegendoelpunten te incasseren. En dat tegen een ploeg die er gemiddeld meer dan dertig per wedstrijd in knalt. Zouden we ze de tweede helft ook zo weinig kunnen laten scoren, dan stond ons iets heel moois te wachten. We moesten alleen zelf iets meer doelpunten gaan maken.

En net die twee doelstellingen werden niet behaald. Na vijf minuten in de tweede helft had Wijhe drie keer op rij gescoord. Op een behoorlijke zure manier overigens. Want aan twee van hun raak geschoten breaks ging een enorme kans van ons vooraf. Eerst Nikki en daarna Dorien schoot keihard op de paal. Beide keren vloog de bal terug het veld in, keurig in de handen van een Wijhese die vervolgens alleen op het doel van Imre mocht afsnellen. En toen was het ineens 7-13.

Opgeven deden we niet. Nikki schoot vanuit de linkerhoek raak en Roesink liet zien ook een aardige break te kunnen lopen. 9-13, het verschil werd weer kleiner. Een beetje jammer dat toen eerst Dorien twee minuten aan haar broek kreeg en daarna Nikki ook. Wijhe wist die overtalminuten goed uit te buiten en liep uit naar 9-16. Dit was te veel van het goede. Wijhe kon de wedstrijd vervolgens simpel uitspelen. Zelfs het afschuwelijke doelpunt van Marleen (we begrijpen nog steeds niet waarom de scheidsrechters geen rood trokken) veranderde daar niets aan. Een jammerlijke 16-27  nederlaag was het resultaat.

Nog treuriger is het feit dat Alieke haar laatste speelminuten maakte. Helaas is het voor haar niet langer mogelijk werk, gezin en handbal te combineren. Alieke, ontzettend bedankt en we gaan je missen!

Jolien