Voorwaarts schiet Wesepe af

Ik heb de titel uit de krant maar overgenomen: ‘Voorwaarts schiet Wesepe af’. Het dekt helaas volledig de lading en mooier kan ik het niet maken. Wie de wedstrijd gezien heeft, het verslag in de Stentor heeft gelezen of alleen maar de uitslag heeft gezien, vraagt zich misschien af: zou je dat nou wel doen, een verslag hierover schrijven? Maar er wordt altijd gezegd dat je dingen niet moet opkroppen. Dus zie dit stuk maar als een stukje verwerking, een soort therapie.

Vooraf wisten we dat het geen makkie zou worden. Vorig seizoen werd Voorwaarts de terechte kampioen van de hoofdklasse. Dit jaar doen ze het in de tweede divisie ook lang niet gek. Op dit moment, bijna halverwege het seizoen, staan ze op een derde plek met slechts één puntje achterstand op de twee koplopers. Ze scoorden tot nu toe gemiddeld 29 doelpunten per wedstrijd. Voor ons hoefden ze dus niet bang te zijn, zou je zeggen. Toch was Voorwaarts er zelf vooraf niet gerust op, als je de voorbeschouwing op hun site las. Ze betitelden ons als hun ‘angstgegner’. Wij hadden ze immers vorig seizoen uit het bekertoernooi geknikkerd. Nou, van die angst is na dinsdagavond niets meer over…

Ik hoopte te kunnen schrijven: we begonnen aardig aan de wedstrijd. Maar poeh, wat werden wij de eerste minuten afgeslacht. Ik dacht dat we na een kwartier spelen vijftien doelpunten om de oren kregen, maar ik las in de krant dat dat zelfs binnen twaalf minuten al het geval was. Hadden wij dan helemaal niet gescoord? Jazeker wel, maar liefst twee hele doelpunten hadden wij geproduceerd. 2-15 na twaalf minuten handbal… Oh, wat zou ons gebeuren deze avond?!? Gelukkig kregen we iets meer vat op Voorwaarts in de rest van de eerste helft. In de overige achttien minuten scoorden ze nog maar zeven keer. Dat was best acceptabel. Met hangen en wurgen kregen wij er ook nog zes bij in. Ruststand 8-22.

Het was duidelijk: hier viel niets te winnen voor ons. Maar met deze tussenstand hadden we de tweede helft ook niets meer te verliezen. De dekking moest beter, dat was de opdracht. Maar met bijna evenveel doelpunten in de tweede helft als in de eerste (21 om 22), hebben we die missie niet bepaald volbracht. Toch bleven we de tweede helft aanvankelijk best aardig bij. Het verschil werd althans niet groter. Sterker, na een minuut of vijftien stond het 15-29 en waren we zelfs iets ingelopen. Rasoptimist Nikki zag het helemaal zitten: “Het kan nog, jongens!” Maar Voorwaarts voelde onze hete adem in hun nek en zette weer even aan. Het verschil aan het einde was een pijnlijke 19-43 nederlaag. Geen 20-43 zoals in de krant stond, want helaas werd ons laatste doelpunt (overigens wel terecht) afgekeurd.

Dit was niet de wedstrijd zoals we hem ons voorgesteld hadden. We hebben echt les gekregen in snel, overtuigend en mooi handbal. Geen schijn van kans hadden we. Voorwaarts mag het in januari in de regiofinale gaan opnemen tegen Wijhe of Kwiek (zij spelen komende dinsdag tegen elkaar). Die ploegen kunnen hun borst gaan nat maken.

Dit verslag zit er op. Zullen we afspreken dat hiermee ook het laatste woord is gezegd over dit duel? Dat we het er nu nooit meer over gaan hebben? Beloofd?

Jolien